domingo, 31 de enero de 2010

Buceando en los escotes de Dulcineas desesperadas, que quieran robarle un polvo a Don Quijote.


Vale, me estoy cagando en Blogger y en su puta madre amén.
Tenía algo escrito ya, y se me ha borrado........... si , ni borradores ni pollas, se ha borrado, así, ¡ de la nada ! En fin, a lo que iba antes. No volveré a escribir mi pequeña introducción que había echo con tantas ganas y que Blogger me a arrebatado, así que simplemente, escribiré, sin saber que escribo, o si quien sabe, dejaré a mi pequeña imaginación soñar y volar, y voy a escribir.... y poco a poco iré enlazando palabras y oraciones, y al acabar, tendré una bonita entrada del Blog. Tal vez me salga la entrada con algún sentido descrito, con un tema concreto, o tal vez ahora mismo escriba aquí cosas varias diferentes cada una de ellas.
Empecemos.



Vale vale! ya lo tengo, después de una hora pensando, ya se que poner! ueeeee.
Os lo dejo aquí... Conjuntamente con la foto.
Sobran palabras.



No la conocí de nada
y me partió el alma en dos días.
Cuentan que iba para hada,
pero acabó siendo arpía.

No coincidí ni un segundo
con esta diva del vicio,
sabe de sobras el mundo
que no lo hacía por oficio.

Todos le decían jazmín,
por el olor que emanaba,
dibujaba con carmín
el placer en cada almohada.

Cuentan que te poseía,
que eras parte de su cuerpo,
sus ojos eran poesía,
sueño de marinero en puerto.

Todos le decían jazmín,
por el olor que emanaba,
dibujaba con carmín
el placer en cada almohada.

Las migajas que dejaba
cuando desaparecía,
no servían para nada,
eran de melancolía.

Me contaron esta historia
en un bar que frecuentaba
la que acabó siendo arpía,
aunque nació para hada.

Todos le decían jazmín,
por el olor que emanaba,
dibujaba con carmín
el placer en cada almohada.




Os dejo la letra de la canción, buscarla por Youtube, es de Dani Flaco... La foto es un poco antigua, 1 año y 1 mes aproximadamente.
Eres muy grande Dani!
Es bien.

martes, 19 de enero de 2010

Atzeneta del Maestrat.


Me acuerdo de cada verano que he pasado allí...
Atzeneta del Maestrat.
Es mi pueblo, es mi vida!
Está situado en la provincia de Castellón de la Plana.
Un pueblo precioso.. Pequeñito, pero me encanta!
Que coño? Voy a escribir sobre él en Albardusco! jajaja ( Valenciano de mi pueblo, osea como el castellano no? Que en cada sitio se habla de una forma, pues en mi pueblo también. )
Avore com començar aisó...
Fa molt anys que vai a Atzeneta cada estiu, en la meua família, i mos ho pasem de puta mare.
Fa 2 anyets, vai conéiser a Balma, Irene tena, Irene salvador, Sonia, Rocio, Belen, Laura, CLAUDIA... Entre els xicuelos. Varem agarrar el garito de Otorgacio ( Onorato en realitat xd ) i el varem arreglar entre tots y tal ( mes les xiques que els xics re deu xd ) i unes festetes de puta mare ahi que mos varem pegar si senyooooor! El dia de la sangria va ser la festasaaaaaaaaa!
Enguany este estiu tamé de puta mare al vostre costat, perque S lo q ña es la millor peña d'Atzeneta i la dels mes xicotets. Encara que ha hagut molts piques en Claudia Hector i tota la mondonga xd Pero de puta mare ostia!
El dia de la sangria tamé el millor, un peeet que anaem tots calents jajajaja
i este any me havingut més en Claudia, que es una personeta fantástica!
Vai conéiser a Oscar, Rocio, Arnau... i a Sergio i a Jenni. Moltes bones nits al vostre costat veient els bous embolats i moltes rialles. Eixos dies en la senia de Claudia prenent el sol, treient aigua del pou ( fique aigua perque se que vatros dieu auya pero no sé com s'escriu xd i no vui fer mases faltes d'ortografía jajaja ) i banyantmos en eixa aigua tan freda i fresqueta, que Belen me deie: eeeh xicuela catalana veus este aigua? pos en barcelona no está aixina! este aigua esta bonísima! i la de barcelona i ciutat tota plena de caaalç! Cert, que bona eixa aigua! I el dia de les paelles? Ostia tu quina paelleta mes bona....! jajaja NO xd i vem anar al toll eixe de la entra del poble on s'agarre aigua els helicópteros per als incendis i tal, quee ascooo tota plena de merdaaa xd i bebent malibu a la discoteca Mary'z de irene tena, uuuf festasa en masiaaa xd
Son masses records al vostre costat per ficarlos tots ací.. Pero son els millors de ma vida.
Mai vos oblidaré.
Ni a vatros, ni a eixes nits, ni eixos estius.
El cagandero, el garito, jugant al guiñot, piscina... uuf!
I a Claudia.. Tinc moltes ganes de voret tía, enserio, has de venir a Barcelona YA!
Os vuic tant a tots. (L)
D'Atzeneta no sen parle, Atzenetins de puta mareeee!




Foto: Una en la acera de enfrente de mi casa del pueblo, con el perro "Guffy" de una prima mía o lo que sea, que es monísimo! De buena mañana, me levanté, fui a la puerta de casa, y lo vi todo espachurrado en la acera, y me senté a su lado, y mi mama nos hizo fotos :) y esta es la que más me gusta!








Sobre el texto, perdón por si no habéis entendido nada, o poca cosa, pero.. He creído conveniente ponerlo en Albardusco.

domingo, 10 de enero de 2010

Miedo.

Si, tal vez hayáis sentido alguna vez, el miedo...
Cuando era pequeña, tenía miedo a los ojos de gato...
Desde siempre, me han dado miedo las tormentas, con truenos y relámpagos.
También.. Me pone inquieta la oscuridad, me da la sensación de que todo son ruidos a mi alrededor, y de que hay alguien escondido en mi habitación.
Hay muchos tipos de miedo.
Mi miedo... No tiene cura.
Porque es un miedo realista, es un miedo que puede suceder cualquier día.
Temo a perder....le
Me he sentido tan sola durante este tiempo..
Llevo 2 años sintiéndome sola, prácticamente. Me he sentido inútil, como un puto estorbo.
Sólo tenía ganas de irme, y quitar un peso de encima a muchas personas.
Me adentré en el mundo del amor... Y acabé escocida, y renuncié, lo dejé estar.
Y ya no sabía que hacer, estaba en el peor momento de mi vida... Estaba echa polvo, estaba desgastada, cansada, agotada de mi vida, de todo lo que me rodeaba. Pero llegó Ricardo, y con su sencillez de sonrisa me hizo sonreír a mí. Me ha enseñado a ser feliz, y me ha enseñado a ver las cosas desde otro punto de vista más positivo.
Y... Eso, temo a perderle, a perder lo que me hace sonreír cada mañana, lo que me hace levantarme cada día con felicidad incorporada, él me hace creer en los sueños.
Yo sé que un día se irá, y me dejará con los recuerdos y los buenos momentos.
Pero igualmente me da miedo a que llegue ese día de un día para otro, sin avisar, tal cual.
He llorado tantas noches pensando en que me quedaré sin sus besos....
Cuándo él se vaya, me quedaré con lo aprendido de la experiencia, pero aparcaré el amor hasta que no aparezca otra persona que me llene, abandonaré mi búsqueda de una persona que sea mi fábrica de felicidad.
En 2 días 3 meses con él, pff.. Que ilusión me hace joder :')
Le amo, y eso lo tengo clarísimo.
Por él daba la vida.
121009.



viernes, 8 de enero de 2010

Sin saber que hacer...

Mi madre, me trata como una mujer para lo que le conviene. Sabeis? Soy madura y mayor para soportar que mi madre me diga que le entran ganas de matarse, que le amargo la vida, y que se meta cabezazos contra la pared. Soy madura y mayor para superar todo lo que he superado, ah noo.... que no es nada esto! No, claro que no, una madre enferma de cáncer, que sabes que va a durar nada, poco, y un padre que mira... No te dice te odio porque pierde todo lo ganado. Y una família.. Una família que me quiere porque es su obligación quererme, porque si por ellos fueran, ojalá estuviera yo viviendo con mi padre.
Claro que he intentado suicidarme... Y mi madre, lo sabe, pero no lo quiere saber.
Ayer... Ayer volví, cogí el puto cutter que parece que tenga un imán hacia mi piel. No sé ni porque lo hago, pero... Empece a rozarlo por mi piel, y me hice daño, pero enseguida lo deje estar, porque no era el momento, no era tiempo, y Ricardo no tiene la culpa de nada, y sigo adelante por él, porque le quiero, porque se que él me quiere, y porque lucharé por él. Cuándo él se vaya... Intentaré seguir adelante, y si no, adiós.
Esa sensación... de ver que lo haces todo mal... de que eres un estorbo, porque piensas.... "Si no estuviera yo, las cosas irían mejor, ¿verdad?"
Y porque joder, me han echo crecer tan rápido... Y mi madre debería de reconocerme lo fácil que se lo he puesto siempre todo, jamás le he dado problemas... Y ahora, ahora que las cosas nos van mas o menos bien, que ha pesar de que me falte un padre ( no se ha muerto, ni mucho menos, pero yo para él si ) puedo sonreír, ahora me vas a quitar disfrutar de mi vida? No perdona, he sufrido mucho durante este tiempo, mucho! Te he visto a ti llorar, y también reír. Se que mi forma de vivir la vida ahora no es la mejor ni la mas adecuada, pero es la que yo he escogido para mi, porque no conozco otro modo de vivir ahora, porque no quiero perderme ni un puto detalle, porque quiero saber todo lo que me rodea, quiero vivir experiencias.
Tal vez parezca una gilipollez, no?
Pero yo no soy una cría... Lo siento reconocerlo pero no lo soy, porque me comparo con las de mi edad... Y no soy igual.
Tengo curiosidad por las cosas... Como todos.
Pero he pasado cosas en la vida que mira, me han echo madurar antes, y si he madurado para eso, he madurado para todo, y me da igual que legalmente solo sea una niña de 13 años, yo me considero mas mayor.
Y hago cosas, pues, de mayores no?
Aparte, es mi vida, y yo he decidido ser así y vivírla así.
Me gusta mi forma de vida, no molesto a nadie. Ni doy problemas a nadie, sólo que mi señora madre le gusta quejarse de que vivo demasiado deprisa... Pero le digo, que yo me perdí mi puta infancia, no toda, pero un par de añitos, los he dejado muertos, mientras mis amigos jugaban con sus barbies, yo me preocupaba de lo que sucedía en mi casa.
Y hago esta entrada... Para reivindicar que me critiquen por lo que hago o dejo de hacer, porque soy yo con mi vida y con mi cuerpo, y aun que creáis que no estoy capacitada.
Si, para decidir que hacer ahora si.
Se que tengo que estudiar, para tener un buen futuro.
Se que tengo que disfrutar de mi vida y de momento, porque no habrán otros iguales.









Bah, paso.. no tengo ganas de escribir más, estoy harta de tener que decidir por mi, pero que luego me critiquen por lo que hago, harta de ser la mala...


lunes, 4 de enero de 2010

Dani Flaco.

http://www.daniflaco.es/


Digo tu nombre en voz alta
para sentirte más cerca, y … no.
Ponme otro güisqui de malta
y deja la botella abierta.
Quiero beberme lo que no me das,
si te da igual no me reproches más.

Y si te marchas, la escarcha
se busca un techo en mi pecho,
bajo esta luna de hiel
que grita que te perdí.
Y se que soy un pendejo,
pero me dejo el pellejo por ti
aunque los besos que das
ya no me besan a mi.

Y tu puñal en mi espalda
le da otra vuelta a la tuerca, y yo
vago desnudo y mi alma es presa
de esta carne muerta,
amortajada y sin funeral,
y a mis heridas, tú les pones sal.

Y si te marchas, la escarcha
se busca un techo en mi pecho,
bajo esta luna de hiel
que grita que te perdí.
Y se que soy un pendejo,
pero me dejo el pellejo por ti
aunque los besos que das
ya no me besan a mi.





Simplemente, me encanta éste tío. Su sencillez, buah su todo. Ojalá toques en el Oncle Jack pronto, tengo ganas de verte Dani! Y saca tu nuevo CD tío, eres.... enorme.

sábado, 2 de enero de 2010

Sábado.


Me sorprende tanto su mirada...
Noto el magnetismo que hay en la distancia de sus pupilas a las mias.
Es un magnetismo que resalta, y que me hace suspirar.
Nos decimos tanto con una sola mirada... Que nos sobran las palabras la mayoría de las veces. Me gusta poder mirarle fijamente a sus ojos almendrados con ese color oscuro que tanto me gusta, y ver como sus nervios se alteran y su cuerpo vibra. Observarle mientras respira... Observarle mientras me habla y me dice cosas bonitas. Mis ojos se acostumbran a ver su rostro.

-Te amo
-Pero.. yo más, mucho más, infinitamente más, con la fuerza de los huracanes.
-No, yo más! porque yo hasta el infinito y más allá hacia donde el hombre jamás ha pisado.

Su dulce piel morena un poco tersa , pero aun siendo tersa, me vuelve loca. Sus labios de forma perfecta para mi, con un color oscuro, y dulces. Sus manos con piel desgastada y uñas quebradas, cómo olvidar estas manos. Su pelo, su pelo suave, oscuro, y fácil de acariciar.
Todo él es un poema, todo él es lo que me llena.
Su cuerpo tumbado en la arena, oyendo al mar esculpir sobre la arena, y su subconsciente perdido en un mundo que yo no he conocido.
Mi mirada se perdía ante la belleza que delante tenía.
Unos escalofríos me recorrían el alma.. No era por el frío, aunque quizás también. Eran escalofríos de pensar, que un día me quede sin su presencia. Disfrutar los momentos es lo que me queda, pero mi cuerpo no se contenta con pensar esa teoría, el miedo sigue corroyendo mi ser.
No sabía diferenciar si las lágrimas eran producidas por el frío viento que hacía que mis ojos las fabricaran como arma de protección, o si eran producidas por esos escalofríos de miedo que tenía.
Las dos cosas... Si, seguramente por los dos motivos venían.
Y me encanta poder verle cogiéndome la cara y acercando sus labios hacía los míos para fundirnos en un beso.
Y me encanta que me abrace mientras me suspira en el oído.
Y me encanta poder saber con certeza, que aun me quedan momentos junto con su belleza.


viernes, 1 de enero de 2010

Amar a una imagen.


La 1:42 de la madrugada de un sábado 2 de Enero... Hablando por teléfono aún con Ricardo.
Me he dado cuenta, de que la gente, ama una imagen social, la gente ama a una persona por como es físicamente, y por lo que expresa. La gente no ama como persona a una persona. Es muy triste eso.. Mucho. Dice mucho de una persona el saber su forma de amar. ¿Porqué una imagen? No es eso lo que importa, ni mucho menos joder. No importa que sea rubio con ojos azules, o con buenas tetas y un buen culo, ni una tableta que mostrar. ¿De qué importa eso, si lo que se esconde dentro de todos esos calificativos es una persona desagradable y sin personalidad? Hace un año mas o menos descubrí, que soy de esas personas que por amor, lo darían todo ... Pero que a destacar está, que soy de esas personas, que para conquistar... No tienes que saber ganarme, pero si demostrarme tal y como eres, sin segundas caras, sin dejar de ser quién eres porque haya la presencia de otras personas. Has de ser sincero, y no mentir. Lo demás... Son complementos visuales que si están, pues mejor, ¿ Para que engañarnos ? A todos nos gusta una imagen.. Pero a mi por ejemplo, lo principal es la persona. Valoro tanto una personalidad, que es inimaginable. No busco el amor eterno, ni el padre de mis hijos ( no, ahora no pienso en ese tipo de planteamiento de futuro con 13 años ) pero si personas que me hagan descubrir nuevas cosas, nuevos sentimientos, nuevos momentos. La etapa de los royos ya la he pasado y ya he tanteado suficiente ese terreno, así que ahora busco.. Amor, amor de verdad con la pasión incluida. Y tal vez, entre esos amores, se halle la persona que comparta mi gran parte de la vida, mis hijos, navidades juntos, vacaciones de verano..Cuándo daba todo por perdido, cuándo creía que ya no volvería a ser la misma, llego él. Con su entrañable sonrisa y sus ganas de amarme. Me volví loca por conseguir un beso suyo... Pero con abrazos y roces me conformaba. Me fue devolviendo a mi estado normal de sonrisas explosivas y gracia incluida. Ricardo, su nombre es Ricardo. Me permitió demostrarle lo mucho que yo daría por él. ¿Porqué él? Porque es único. Su personalidad me llena. Me ama, de una forma peculiar, de una forma que yo creí que jamás me volverían a amar. Y le amo, como jamás creí que pudiera volver a amar, pero, le amo de una forma desconocida, de una forma diferente nueva aprendida. Y hoy por hoy, por él lo daría todo. Me ha echo volver a ser quién era. Le debo todo. Te amo Ricardo.

Mi mirada.


Bah, cuelgo esta foto porque ya han empezado en casa de mi tía a buscarme los parecidos. Según todos menos mi tía y mi madre, soy igualita que mi padre... La mirada fija, los ojos abiertos, la cara redonda, la nariz, el labio de arriba fino y el de abajo carnoso, las manos grandes con uñas cuadradas, todo es de mi padre, menos el color del pelo y los ojos. Mi madre a soltado un: "No me jodáis que la niña es igual que yo." y mi tía a añadido: " Eso eso, que Aitana es clavada a su madre." Pero mi abuela me a mirado, y a dicho: "No, es el reflejo de su padre, aunque no queráis reconocerlo, y aunque nos duela." No sé porque les debería de doler, ni que se haya muerto macho, solo se fue del lado de mi madre, y se ha vuelto un total capullo. Pero enfin... Por eso pongo la foto, no por otro motivo.
Vale... Me aburro en casa, losé. Estaba en casa de mi tía, y mi prima y su amiga la de Bulgaria o de donde coño sea la chavala, se iban a casa ya. Y todo porque ayer de noche se fueron de fiesta, y claro.. Han llegado a las 8 de la mañana, y tenían que estar en casa de mi tía a las 14:30h para comer. Total, que han dormido unas 6 horas o 5 como mucho. Y estaban en la mesa muertas de sueño.. Cuándo a llegado la hora de : "Los dulces navideños" se han ido hacia casa, y yo he pensado: "Toma... Ahora es la oportunidad de irme yo también a casa porque me amargo con tanta familia. " Así que me he levantado, y disimuladamente he dicho: Adeu família fins un altre. Y me ido a escondidas entre medio de mi prima y la amiga. Y he llegado aquí a mi casa, y me he puesto Flaix FM a toda ostia, que bajaran los vecinos o subirán los de abajo, y lo entendería, porque tiemblan las paredes y todo. Y me he mirado los nuevos "Tweets" que habían, y me he metido aquí al pc a escribir. Sigo agobiada con los deberes, los dos libros de lectura... Se los va a leer su puta madre hablando mal. Me leeré resúmenes por Internet, y a chuparla. Pero.. Los ejercicios los haré, me quedan unos 5 problemas de matemáticas y unos 40 de natura, pero... A la noche acabaré los de mates, y empezaré un poco los de natura, y a las malas, el ultimo día corriendo y mal los hago, que el caso es que estén echos, para que mentir. Y bueno, voy a intentar hacer algo de provecho, voy a hacerle la cama a mi madre o algo, que la pobre mujer le dará un chungo conmigo, porque pobre, debe de tener un trozo de cielo ganado porque aguantarme ami es un ejercicio duro. Así que voy a darle una ilusión, que para la mujer que le haga la cama, es un milagro.

Feliz 2010

Bueno... No tan feliz 2010 para los que aun nos preocupan las mismas cosas.
Pero bueno, espero que este 2010 sea mejor que el 2009.. porque si tiene que ser igual, tela!
Abro blog el primer dia del año, si.. ya hace tiempo que lo tenia pensado, pero queria empezarlo una fecha destacada. ¿Porque lo abro? Nose.. Si es una red social entre comillas porque es publico si tu quieres, pero no es lo mismo que un fotolog. Asi que a partir de ahora, escribire lo que quiera aquí, y lo que me apetezca, porque no a todo el mundo le sienta bien lo que tu piensas, y aqui no le ara daño a nadie. Lo hago por necesidad, porque necesito decir lo que siento y lo que creo, si me lo quedo dentro, luego exploto, y es peor.
¿Porque Blogspot?
Nose, talvez porque no conozca otra web donde crear blogs.
A veces me rayo.. por todo lo que sucede a mi alrededor.
Y nose a quien contarselo, porque talvez suene estupido, y nose que hacer.
Daré este blog a gente, si. Pero seguire diciendo lo que me apetezca, sin prejuicios. Si les sienta bien... pos aleh, y si les sienta mal... lo siento.
No es que vaya a criticar a nadie, pero si decir lo que quiero decir.
Enfin...
Son las 13:38, y tengo que irme a casa mi tia, a las 14:30 tengo que estar allí, no es que pase nada si llego 10 minutos tarde, pero mi abuelo me mirará con cara de: niña insolente haces lo que te da la gana! y no es plan.
Otra vez la misma comida de cada año, dia 1 de Enero a casa de algun familiar a comer para celebrar el año que entra.
Odio las comidas familiares... Parece mentira, pero si, LAS ODIO!
Soy la pequeña y me critican por todo lo que hago, parece que en vez de tener una madre, tenga 14 o 15.
Pero a apechugar!
enfin...
Y mañana quedaré seguramente con Ricardo, menos mal que almenos tengo quien me haga sonreir. Si no fuera por el, aun seguiria con mis depresiones y mis cosas... Nose.. Siempre me habia sentido como si estuviera sola, como si ya nadie me quisiera porque le saliera de dentro quererme. Y él me ha echo sentirme que si que hay alguien que me quiere, y que soy importante en esta sociedad.
Cuándo él se vaya, tal vez se me vayan las ganas de avanzar, pero se que lo conseguiré, porque he creado fuerza.