lunes, 14 de noviembre de 2011

Capítulo 1: En busca de respuestas.

- Buenos días, pequeña. Hoy el sol brilla otra vez, y ya hace días que no salía... Ojalá eso signifique que vuelves. 

Hoy, como otro día, vuelvo a hablarle a mi mujer, bueno, a la foto enmarcada de mi mujer, y me quedo como un tonto mirándola, esperando que me hable, o que se yo. Hace tanto tiempo que no la siento entre mis brazos, que ya no sé que es normal y que no. 
Todo el mundo pide respuestas, pero no las sé ni yo. 
Hoy es sábado, día de fiesta. Y no, no me gustan los días de fiesta. Desde que mi mujer se fue, no salgo apenas de éste piso de 70 metros cuadrados, mejor dicho: no me levanto del sillón rojo. Tampoco me importa demasiado, no quiero parecer muy "ñoño", pero desde que se fue, me siento vacío. Mi vida, nuestra vida, giraba cada una alrededor de el de la otra, y si mi vida ya no puede girar alrededor de la de ella, gira sobre si misma y como la propia Tierra, en algunos sitios esta llena de luz, y en otros, oscura. 
Hoy, vuelven a venir mis hijos, Ivan y Abril, de 13 y 16 años, fruto de mi anterior relación con Nina, una mujer maravillosa, mucho mejor madre que esposa, tenía que decirlo. 
- Papá..
- Dime, Ivan.
-  Mamá te manda recuerdos, y me ha dado unos "tuppers" para ti, el otro día hizo fideuá, ¡Cómetela! O se lo diré y se enfadará.
- Gracias hijo, tu madre siempre tan encantadora como siempre, dale las gracias cuando la veas, igualmente luego le haré una llamadita.

Nina... Es una mujer encantadora. Empecé con ella cuando teníamos 17 y 14 años. Ella tenía 24 cuando tuvo a Abril, y 27 cuando tuvo a Ivan. En el primer cumpleaños de Ivan, nosotros ya estábamos distanciados. Un año después, empecé con mi actual mujer, y hasta día de hoy, creo. Digo creo porque no se si seguimos, por mi parte si porque básicamente, no he recibido un "-Adiós Walter" de su parte. Aunque bueno, debería contar algo...
Tal vez debería de empezar por el principio del todo, pero quiero contar algo antes de todo.
Hace 5 años, un mes después de que se fuera, recibí una llamada de mi mujer diciendo: "-No me llames más, déjame en paz." 
Sé que no fue ella. Para empezar, la voz no era la suya, y por otro lado, ella no es así... O sí. Hace 5 años que no la veo, así que no sé ni si su color de pelo sigue siendo castaño oscuro. Así que para mi, sigue siendo mi mujer, aunque he de reconocer que no se merece seguir siéndolo.
Nadie me da respuestas, la empresa donde supuestamente trabajaba, ahora resulta que quebró 2 meses antes de que ella emprendiera ése viaje a Menorca. Su teléfono dejó de dar señal después de la última llamada. ¿Denunciar? Para qué. Todos opinan que se fue para ahorrarse las explicaciones del porqué me deja... Pero se que no es así, se que a mi princesa le ha sucedido algo en su cabeza para que no haya vuelto en 5 años. Y no, su familia no sabe nada, porque no tiene apenas familia ya que, sus padres murieron hace unos 10 años ( murieron con una diferencia de 1 mes ) y solo tiene un hermano, al que hace años que no ven y que no vino ni a nuestra boda, así que otro que tal baila al igual que mi mujer. 

- Papá, ¡te estás quedando dormido!
- Perdona Ivan, he pasado una mala noche...
- ¿Porqué? 
- Ésta noche he estado leyendo un libro, Abril.
- ¿Toda la noche?
- Si... La verdad es que si. 
(Suena la puerta)
- Enano ves tu, que seguro que es mamá que viene a buscarte para llevarte al cumple de tu amigo Sergio.
- ¡Qué no me llames enano!
- ¡Qué te vayas a abrir la puerta y te calles! 
- ¡Qué no gritéis!
- Ya me voy, es mamá que ha venido a buscarme, tengo el cumple de un amigo.
- Vale hijo, cuídate mucho y dile a mamá que la llamaré sobre las 10.
...
- Bueno, ¿ y qué libro te ha quitado el sueño ésta noche?
- Nada, uno muy tontín...
- ¿Pero cuál?
- El Principito.
- ¡Ése libro es genial! Me lo leí yo no hace tanto.
- Pues mira, ayer lo encontré en la estantería del comedor, y empecé y cuando me di cuenta me lo había acabado y era ya de madrugada.
- Papá...
- Dime, ¿Sucede algo?
-  Te noto mal, cada día peor, y hoy que hace un día soleado, te noto peor aun que éstos días nublados.
-  La vida no es un sendero llano, sabes Abril, no todos los días son de color rosa. 
- Pero hace 5 años que no te veo sonreír, ¿ No crees que ya es momento de pasar página, papá?
- Pasar página no es tan fácil.
- Pues tu libro de Principito no dice lo mismo.
- Déjate de bobadas, sabes a que me refiero. 
- Lo sé, papá, pero ni con éstas eres capaz de hacer una mueca.
- Abril, tu hermano y tu me llenáis de felicidad, sois lo único que tengo, y la felicidad la llevo por dentro. Ten por seguro que me hacéis realmente feliz, y que si no fuera por vosotros, no sé como llevaría ésto, gracias de verdad. Me encantaría poder llevaros por ahí a pasear, al cine, al zoo, pero sabes que aún no estoy en mi momento, de verdad, necesito tiempo.
- Lo sé papá, nos tienes a Ivan y a mi para lo que necesites, y él está encantado con venir a verte,  y yo también.
- Gracias cariño. Vete a casa ya... Se va haciendo tarde y sabes que mamá a las 9 hace la cena y si no se está en la mesa no se come, jajaja.
- Vale papá, acuérdate de llamar a mamá, le hará ilusión. Te quiero.
- Y yo cielo, y yo...


martes, 25 de octubre de 2011

Adiós.




Jamás imaginé llegar hasta aquí, donde hoy por hoy, estoy. La vida gira y gira, y no podría haber acabado en un lugar mejor. ¿Amigos? Siempre supe que no eran el gran logro de mi vida. Lo que yo quería era encontrar el camino hacia la felicidad, hacia la plena satisfacción de vivir. Los días pasaban,tropezaba y me volvía a levantar, afrontando los baches de la vida y asumiendo que era el terreno que toda persona ha de pisar. Y llegó, llegó ese día en el que supe que todo iba a cambiar. Iba a dar un giro de 360º y dejar atrás todo lo que fuí, para volver a nacer. Fue algo mágico, algo histórico, lengedario, inimaginable. Fue la pieza que me hacía falta para volver a replantearme que quería de mi. Fue él. Me demostró que la vida es un camino difícil, curioso, genial, y más si era junto a él. Ahora ya no ando sola, por terrenos pedregosos , ando acompañada, por un terreno asfaltado, donde todos los problemas son pequeños si los afronto con mi compañero de sendero. Si me caigo, me levanta. Si lloro, me hace reír. Soy diferente, no mejor, diferente simplemente. Y me gusto más. Veo mas claro todo, se que soy, quien fui, y a donde quiero ir. La vida me sonríe porfin. He aprendido, he crecido como persona. Gracias Ricardo, gracias a ti, hoy por hoy, soy mejor persona.























El texto de arriba no tiene que ver con la foto, pero es un texto que me apetecía poner, que escribí hace tiempo y que si no incluyo aquí ahora, no sé cuando lo hubiera echo.

La foto de arriba soy yo de pequeñita con mi abuelo, quería ponerla porque mi abuelo últimamente está enfermito, y quería poner esta foto para que vierais como se me cae la baba escuchándole tocar la armónica.



















No estoy en mis mejores días, lo sé y lo reconozco, y a todos los que os hayáis visto afectados ( como Germán y mi 5 pelado en Castellano ) os pido disculpas. He vuelto a ver a mi padre 8 meses después, y me dedicó tan solo1h y media de su vida después de 8 meses sin verme. Supongo que era el tiempo que a él le iba bien. Bueno, es bien igualmente. La mala noticia y que me tiene en éste humor un tanto bipolar, es que su mejor noticia, a sido que se va a Menorca a vivir. Si, a Menorca... No se va al otro lado del mundo, se va a tan solo media horita en avión ( creo ) , pero si ya no le veo viviendo al lado, imaginaros viviendo en Menorca. No quiero añadir más, porque hablarlo me es difícil, pero quería que lo supierais....
















Gracias.






















Por si no nos vemos luego, buenos días, buenas tardes y buenas noches.
















- No soy madre, y sé que aun me quedan años para serlo. Pero se que un hijo es lo más grande que hay, y que dejarlo atrás es lo que jamás hay que hacer.







-Te vas, sin decir nada más. Dejas atrás toda una vida para empezar otra más allá. Adiós, que te vaya bien. Aquí nada sabrá nada igual sin ti. Cambiar lo que tienes, ¿o simplemente quieres huir?


jueves, 20 de octubre de 2011

¿ A dónde fuiste?

Se levanta cada mañana, y la besa detrás del cristal. Le da los buenos días, y aunque ella no es capaz de escucharle, porque es tan solo una imagen, le recuerda que la espera.
Los días de libre jornada laboral, Walter se los pasa en casa, en su sillón rojo de acabado charol ( que él odia, pero lo compró ella ) y bebe cafés de su Nespresso. Que hace en ése sillón, os preguntaréis: nada. Walter se pasa el día en ese sillón contemplando por la ventana, desde su piso ubicado en el centro de Valéncia. Le encanta la música, clásica, Elvis Presley, Beatles... Pero no pone música. Afina su oído esperando o una llamada de teléfono, o el timbre sonar. Pero no suena. Lleva 5 años sin sonar. Pero Walter vive con la esperanza de que vuelva de su viaje, y le dé una explicación sobre el porqué de 5 años sin dar señales de vida; aunque tampoco quiere explicaciones, piensa. Sólo necesita que vuelva.
Los sábados sus hijos van a verle, y comen con él, son lo único que le queda. Ven la película de las 3, y juegan al guiñote. A la noche, sus hijos se van con Nina, su madre,ex mujer de Walter, y él, un poco más animado que a la mañana, vuelve a la rutina del sillón rojo y, se duerme en él como todos los días libres.
Cada noche, se repite en su mente...
"Volverás hoy, pequeña, ¿y me abrazarás con tu piel morena? No me des explicaciones, y bésame. Hagamos el amor como la ultima vez que te abracé. No te vayas, vida mía, no te vayas nunca más. Siéntate en el sillón rojo, y déjame contemplarte una vez más. "






Introducción de ¿A dónde fuiste? de Aitana Álvarez.









Bieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeen... Se que no tengo lectores de mi blog, pero supongo que Germán, mi profesor de Castellano, lee mis entradas.
Ésta entrada, Germán, te la dedico a ti. Porque la aceptación, es tu primera meta, y espero que leyendo esta introducción de una novela que llevo un tiempo escribiendo ( es una distracción que tengo... ) te guste.
Me he atrevido a escribirla aquí, en mi blog. Porque para empezar, creo que tan sólo una persona lee mi blog, y poca gente podrá difundir la " alocada " introducción de mi novela, y criticarme por ello llamándome a mi también " alocada "por estar escribiendo lo que es un proyecto de mi novela.



Unos, juegan a la play, otros, ven vídeos en youtube. Yo, amigos míos, escribo: porque me entretiene, y hace que pueda enriquecer mi jerga día a día.



Se que tú, lector, que nunca comentas,también me lees. Si es así, gracias, me gustaría que te dieras a conocer comentando mis entradas. Si aún así quieres permanecer en el anonimato, gracias de nuevo, por leer estas entradas que yo en mis ratos libres escribo.




Por si no nos vemos luego, buenos días, buenas tardes y buenas noches.



Si lo que quieres simplemente es ponerte en contacto conmigo, te dejo un e-mail aquí abajo....
undocedeoctubre@hotmail.com

Quiero añadir que ése e-mail es exclusivo para contactar conmigo, no es ni un correo de mensajería instantánea, ni esta echo para ningún otro fin que no el de contactar conmigo.







miércoles, 12 de octubre de 2011

Desnuda y con tacones.





















Queridos, hoy hace dos años por fiiiiiiiiiin... Hoy hacemos Ricardo y yo 2 añitos llenos de momentazos que se recordarán siempre ( y todos los que quedan, obviamente ) . El fin de semana vamos con Eva ( Eva es la exmujer de mi padre ) a Zaragoza, ella nos lo regala, y haremos un poco de turismo e iremos a ver a Carlos Goñi ( Revólver) ya que Eva es una fan incondicional! Y domingo yo quiero ir a ver a Alaska, a ver si hay suerte...
El día 20 toca Dani Flaco ( he dejado un fragmento de una de sus canciones del último disco ) en el Oncle Jack, la entrada son 10 euros... Iré, o eso creo, vaya. Yo me muero de ganas por ir...
Dani Flaco es un cantautor de Bellvitge -un barrio de Hospitalet - y empezó ya hace varios años con sus maquetas como Espejos, y la Virgen del exceso, que él mismo grababa y vendía en los locales a los que iba a tocar. Hoy, es considerado ya un cantante en potencia, con sus 4 discos ( Salida de emergencia, Fuerzas de flaqueza, Xarnego, Secretos de sumario ) . Yo lo oigo desde que empezó ( yo tendría unos 8 años ) así que me encanta...
Bien, vaya pastel he soltado hoy por aquí... La verdad es que es tarde,y mañana toca madrugar, y quiero antes de todo leer un poquito del libro que me ha prestado Germán de Canciones de amor en Lolita's Club.




Gracias.














Por si no nos vemos luego,buenos días, buenas tardes y buenas noches.
















( Voy a explicar- si no es que ya lo he echo - que es esta última frase que pongo. Es de una película llamada el show de Truman, interesante película, recomendada 100% )

miércoles, 28 de septiembre de 2011

Come what may, I will love u.
































Hoy, quiero compartir con vosotros una parte fundamental de mi vida, Ricardo. Os voy a resumir el cómo, el dónde, y el porqué.
Nos conocimos hará... unos 2 años y medio, amigo de amigo de amigo... Ya sabéis. Empezamos a hablar, y su sencillez, su nobleza, su forma de ver la vida, me hizo enamorarme de él.
Pasaron los meses, y fue recíproco.
Y cómo veis, seguimos aquí, juntos, desde el doce de octubre de 2009. Hemos pasado muchas cosas, buenas y malas, pero siempre hemos sido muy fuertes, y jamás, hemos vacilado sobre lo nuestro.
En 14 días, hacemos 2 años de pareja, y nosotros somos muy simples... Iremos a comer, y el fin de semana iremos a Zaragoza. Preferimos hacer algo juntos, que no regalarnos nada. Para mi cumpleaños, fuimos a Port Aventura, al hotel, ¡ Nos lo pasamos genial !

Nada, simplemente, quería compartir mis sentimientos hacia Ricardo con vosotros,  a los que me leéis ( si es que hay alguien ) .
Parecerá una ñoñeria, pero mi blog, lo dice claro: Hablando lo que quiero. Y el título: Expresándome. Y es simplemente lo que hago.
¿Porqué no compartir mi felicidad también, dejando a un lado el resto?




Por si no nos vemos luego, buenos días, buenas tardes y buenas noches.

sábado, 24 de septiembre de 2011



Éste es mi sobrino Ivan, nació el 1 de Julio, a las 15:17h .
Ahora tiene 2 meses.... ¿Sabéis? Ser tía es lo más grande.
En breves haré una nueva entrada...
Solo quería mostraros ( os hablo a vosotros, los que me leéis, si es que hay alguien ) a mi sobrino.
¿A qué es guapo?
Un saludo.



Por si no nos vemos luego, buenos días, buenas tardes y buenas noches.

miércoles, 13 de abril de 2011

Vida.

Bueeeno, he de hacer un poema en catalán para mañana... Tengo uno, pero parece de un niño de 10 años, enserio. Quiero algo innovador, reluciente, de aquí a Miami!

No se porque, pero escribir aquí, me llena, me motiva. Y debería tomarlo mas como rutinario, y soltar aquí la mierda del día a día. Realmente, creo que la poesía no es lo mio. Me gusta mas esto, escribir, redactar vida en líneas, no mi vida, la vida en general. Tampoco escribir cuentos, pero si que me gustaría empezar una novela... No se, tal vez tenga suerte algún día.
Para empezar, necesito un tema... Algo, ya sabéis, un tema en concreto del que hablar en mi poema, necesito una motivación. ¿La amistad? Na', la única amistad verdadera que conozco es la de mi gato y la de Ricardo, y dudo que hablar de la amistad de un gato sea expectante para nadie. Mmm... ¿La vida? Me gusta ese tema. Pero sinceramente, el catalán, aunque lo tenga mamao' de casa ( bueno, el Valenciano, vamos a dejarlo a si... ) no lo tengo en mi día a día entre yo y mi vida social, por lo tanto, redactar en catalán me es como redactar en inglés, un completo barullo de palabras. Aun que claro, también he de decir que tengo mucho más vocabulario Castellano que Catalán, y me hace desenvolverme con más seguridad en Castellano. Bueno, me voy por donde no debo y he de escribir un dichoso poema xD
Empecemos:



T'estimo


Avui m'he despertat,
amb tu he somiat;
als meus somnis t'he vist
i estaves trist.

Un dia et vaig dir
que la culpa era teva,
avui pare et reconeixo,
que tota va ser meva.

Et trobo a faltar als meus dies,
et trobu a faltar als meus moments,
ja no ets aquell estimat pare,
que un dia tu per mi vas ser.
Vull demanar-te perdó,
per tot el que ha succeit,
t'estimo pare,
ets el millor que tinc.



Bueeeno... Mas o menos...
Presentaré esta, que sea lo que dios quiera.











Por si no nos vemos luego, buenos días, buenas tardes y buenas noches.